Februari 2015

Is dat even schrikken, ik wist dat ik al een tijd niets had geschreven, maar dat er sinds 6 november geen blogs meer zijn verschenen is niet zo mooi. Het kost tijd om een blog te schrijven, en tijd, ach ik heb zoveel tijd, maar ik doe ook zoveel.

Intussen heb ik wel weer een beeld af.
Drie gratiën.

Al eerder, in mijn blog van 24 maart 2014, schreef ik over dit onderwerp.

Nu is mijn nieuwe beeld af en heeft een plaats in de galerie gekregen. Ik kan er met plezier naar kijken, dit is nu weer zo’n beeld waarbij je gewoon met je ogen én met je handen mag kijken.

    

Het begint met wat krijtstrepen, ik werk in de techniek van ‘Taille directe’, dat wil zeggen, de beitel en de guts erin en al werkend, denkend en kijkend vormgeven. Op gezette tijden letterlijk en figuurlijk een stapje terug doen en van verschillende invalshoeken naar het object kijken, naar de lijn, de spanning, de vormrijm, de huid…

Drie ongeveer even lange licht gebogen stokken. Ok, drie is gelukt, nu nog die gratie. Misschien is de welving een verwijzing naar een borst, gracieus? Ik laat het verder aan de verbeelding van mijn lezers over om dit af te lezen aan deze objecten. Je mag komen kijken, het staat in de galerie.

Februari 2015

Er staat een nieuw beeld in mijn galerie, het is gemaakt uit hout van de blauwe pruimenboom (Prunus subgenus Prunus), lengte is 2,75 mtr en de doorsnee 15 cm.

Deze dode vruchtboom is omgehakt in 2012, heeft daarna een jaar gedroogd en moest natuurlijk een bijzonder beeld worden, want een vruchtboom omhakken heeft gevolgen, zie mijn blog van 2 november 2013 waarin ik verwijs naar een artikel van wikipedia.

Gezien de vorm moest het een uitgestrekte figuur worden en in de totaalopzet zag ik iets van een reikende hand, en ja hoor het onderwerp dient zich aan, ik maak Aurora, de godin van de dageraad, zij reikt naar de ochtendzon.

In de romeinse mythologie is zij de godin die de komst van de zon aankondigt, haar broer. Interessant is de volgende link waarin een deel van het verhaal van Aurora meespeelt in het sprookje van Doornroosje (1).

Nu het maken. Heel veel werkruimte in het hout is er niet en er valt ook nog hier en daar wat hout weg omdat ik de rotte plekken moet wegsteken. De plek linksonder op de foto wordt een groot gat in het geheel, en daar blijft het niet bij. Dit stuk hout is weerbarstiger dan ik dacht en ik moet veel oplossingen verzinnen voor steeds weer nieuwe verrassende wendingen.

  

Het was oorspronkelijk de bedoeling dat het in de tuin zou komen te staan, maar voorlopig staat het in mijn galerie. Ik denk dat het beeld te kwetsbaar is om het langdurig buiten te plaatsen.

     

(1) Doornroosje is een sprookje dat voor het eerst gepubliceerd is in Italië door Giambattista Basile in 1634 met de titel Sole, Luna e Talia.

Februari 2015

Ik heb een idee om een serie karó beelden te maken. Van een bevriend echtpaar heb ik een flink aantal stokken gekregen, die de wijnboeren hier gebruiken.  Zo’n stok heet hier karó, en de uitdaging is om uit een lang ( ca 200 cm) en smal (ca 3 cm)  stuk materiaal een beeld te maken. Maar wat wordt dan het onderwerp?

    

Daar heb ik de afgelopen maanden over nagedacht en opeens, op 30 juli wist ik het. Hoe en waarom dan? Tja, daar schrijf ik inhoudelijk nog niets over, wacht maar af, maar het wordt wel een project waar ik de komende maanden druk mee ga worden. De eerste schetsjes zijn gemaakt en voor het eerste beeld heb ik ook een voorstudie van klei geboetseerd, met slechts 3 cm dikte is de speelruimte maar klein en een verkeerde guts- of beitelsteek is dan snel fout.

Ik heb al eerder iets verteld over de karó, in mijn blog van 14 november 2013. Maar dat waren kleinere stokken, met nog minder beeldruimte. Deze staan nu opgesteld in mijn galerie, en ze staan te wachten op hun grotere familieleden, dat wordt wel voorjaar 2015, daarover later meer.

Februari 2015

In dit stukje wilde ik schrijven hoe een klein beeldje een stukje striptease verbeeldt uit de kunstgeschiedenis.

Een heel beroemd werk is Maja van Goya, dit onderwerp kent twee uitwerkingen: een naakte en een geklede versie. Goya schilderde dit omstreeks 1800. Deze werken hangen nu in het Prado museum in Madrid, hoogstwaarschijnlijk was het zo, dat de twee werken over elkaar heen hingen, de geklede versie over de naakte, zodat bij het optillen van het voorste schilderij de naakte versie zichtbaar werd.

Wat wilde de opdrachtgever met zo’n werk? Misschien wel in stilte genieten in de studeerkamer van de naaktversie, en als er onverwachts iemand binnenkwam snel de geklede versie terughangen.

Dit vormt de achtergrond van mijn idee om een naakte en geklede vrouw uit te beelden. Nu wilde ik ter voltooiing het werkje op een pin plaatsen zodat het snel gedraaid kan worden in het geval dat… Het formaat van dit object is slechts 15 cm hoog, 10 cm breed en 3 cm dik. Materiaal eikenhout.

Maar wat nu, ik kan het beeldje nergens meer vinden, bij mijn weten heb ik het niet weggegeven of uitgeleend, ik zal maar afwachten of ik het ergens toevallig weer tegenkom. Wat me rest zijn deze twee afbeeldingen.

    

Aanvulling’bij een interne verhuizing kwam dit beeldje tevoorschijn achter veel andere beelden in mijn atelier. Inmiddels had een bevriende relatie mij een mooi titel opgestuurd voor dit beeldje: “pin-up”.